Przyczyny
W ogromnej większości etiologia bakteryjna. Zazwyczaj wywoływane jest przez Escherichia coli, rzadziej inne bakterie. Bardzo rzadko przez wirusy (np. krwotoczne zapalenie pęcherza wywoływane przez adenowirusy).
Do zakażenia najczęściej dochodzi drogą wstępującą (bakterie dostają się z zewnątrz przez cewkę moczową). Rzadziej drogą krwiopochodną (bakterie przechodzą z krwi do nerek).
Okres wylęgania jest trudny do określenia.
Okres zakaźności pacjent z zakażeniem układu moczowego nie jest zakaźny dla otoczenia.
Objawy
Objawy zależą od wieku. U starszych dzieci typowo są to objawy dyzuryczne (ból, pieczenie przy mikcji, nagłe/bolesne parcie na mocz) i/lub gorączka, ból brzucha. Im młodsze dziecko tym mniej specyficzne objawy – gorączka, brak apetytu, niepokój.
Diagnostyka
Wstępne rozpoznanie stawiane jest na podstawie badania ogólnego moczu (stwierdzenie leukocyturii), rozpoznanie to ostateczne stawia się na podstawie obecności bakterii w znamiennym mianie w posiewie moczu.
Leczenie
W przypadku bakteryjnego ZUM – antybiotykoterapia. Lekarz wybiera preparat na podstawie wieku dziecka, obrazu klinicznego (zakażenie górnych vs a dolnych dróg moczowych) lub na podstawie antybiogramu.
Rokowanie
W przypadku niepowikłanego zakażenia układu moczowego zazwyczaj dobre, jednak dzieci w wieku do 24 miesięcy po przebytym pierwszorazowym ZUM. Dzieci po przebytym zakażeniu układu moczowego o nietypowym przebiegu oraz dzieci z nawrotowymi infekcjami dróg moczowych lub czynnikami ryzyka ZUM wymagają konsultacji nefrologa.
Niektóre dzieci będą wymagały poszerzenia diagnostyki układu moczowego o takie badania jak USG jamy brzusznej, cystografię mikcyjną czy scyntygrafię.
W niektórych przypadkach może dojść do powikłań takich jak np. powstanie blizn w nerkach. Bardzo rzadko dochodzi do uogólnienia zakażenia – urosepsy.)
Przeczytaj więcej o: