Przyczyny
Choroba wywoływana przez bakterie – Streptococcus pyogenes (paciorkowiec β-hemolizujący grupy A – PBHA). Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową. Okres wylęgania od 12 h do 4 dni; okres zakaźności – 24 h od rozpoczęcia skutecznej antybiotykoterapii lub ok. 7 dni po ustąpieniu objawów, gdy nie stosowano antybiotyku.
Objawy
Nagły początek, silny ból gardła, ból głowy, czasem ból brzucha, nudności i wymioty (raczej u dzieci); gorączka (>38°C), zapalenie gardła i migdałków podniebiennych (żywoczerwona lub krwistoczerwona błona śluzowa, obrzęk), naloty na migdałkach, tkliwe, powiększone węzły chłonne szyjne przednie, nie występuje kaszel i nieżyt nosa.
Diagnostyka
Lekarz może wysunąć podejrzenie anginy paciorkowcowej na podstawie danych z wywiadu i badania przedmiotowego w oparciu o tzw. Skalę McCentora (uwzględnia wiek, brak kaszlu, powiększenie węzłów chłonnych oraz migdałków podniebiennych, gorączkę).
Czasem konieczne może być wykonanie szybkiego testu w kierunku paciorkowca B-hemolizującego – tzw. stres test lub posiewu wymazu z gardła dla potwierdzenia etiologii paciorkowcowej.
Leczenie
Antybiotykoterapia, leczenie objawowe (leki przeciwgorączkowe, przeciwbólowe, nawadnianie).
Rokowanie
Do wyzdrowienia dochodzi nawet w przypadku braku leczenia (zazwyczaj objawy trwają do tygodnia), jednak zastosowanie antybiotykoterapii poza nieznacznym skróceniem okresu objawowego skraca czas zakaźność oraz zmniejsza ryzyko niektórych powikłań.
Powikłania anginy paciorkowcowej to zazwyczaj wczesne ropne zapalenia (np. ropień okołogardłowy), rzadziej późne powikłania immunologiczne (np. gorączka reumatyczna).
Przeczytaj więcej o anginie u dzieci i dorosłych.